انگار اینجا همون جای همیشگی هست.۲ماه با اینده فاصله داریم.موقع تابستون هم یادمون میره که چترهامون رو ببندیم و به بالا سرمون نگاه کنیم.خیلی مزخرفی حالم ازت بهم میخوره.دیگه اون قیافه خوشکلت هم منو راضی نمی کنه،میدونم به زور رنگ روغن اینقدر جذاب شدی.همیشه به خاطر رک بودنم تحسینم می کردی،اما حالا...آره من همینم می خوام از این به بعد هرچی اومد سر زبونم سریع تفش کنم حتی اگه تو و بقیه هم ناراحت بشین،چقدر وقته از ته دل نخندیدم،زیر بارون گریه نکردم،اره.تو میگی:دلیل نداره احساساتتو نشون بدی.با یه لبخند الکی هم دوست داشتنی تری هم راحت تر.

ولی نه من نمی ذارم که رفتارم مثل قیافه ی تو فریبنده باشه.می خوام یادم نره که هنوزم هستن اونایی که به خاطر اخلاق لجنم دوستم دارن.من خودمم تو هم همون تو بمون.